ایده استفاده از نور برای جا به جایی اطلاعات به دو قرن گذشته باز می گردد. اولین کسانی که به فکر استفاده از نور برای انتقال اطلاعات افتادند، انتشار نور را در جو زمین مورد آزمایش قرار دادند اما وجود موانع مختلف نظیر گرد و خاک، دود، برف، باران، مه و… انتشار اطلاعات نوری در جو را با مشکل مواجه ساخت. بعدها استفاده از لوله و کانال برای هدایت نور مطرح گردید. نور در داخل این کانال ها به وسیله آینه ها و عدسی ها هدایت می شد اما از آنجا که تنظیم این آینه ها و عدسی ها کار مشکلی بود این کار نیز غیر عملی تشخیص داده شد و مردود ماند.
در سیر تکاملی سیستم ارتباط نوری
شاید اولین تلاش در سیر تکاملی سیستم ارتباط نوری، به وسیله الکساندر گراهام بل صورت گرفت که در سال ۱۸۸۰، درست ۴ سال پس از اختراع تلفن، اختراع تلفن نوری )فوتوفون( یا سیستمی که صدا را تا فواصل چند صد متر منتقل می کرد، به ثبت رساند. تلفن نوری بر مبنای مدوله کردن نور خورشید بازتابیده از طریق به ارتعاش در آوردن آینه ای کار می کرد. گیرنده یک فتوسل بود که نور منتشر شده در هوا را دریافت می کرد. به دلیل انتشار نور در هوا امکان انتقال اطلاعات تا بیش از ۲۰۰ متر میسر نبود. بنابراین اگرچه دستگاه بل ظاهراً کار می کرد اما هیچ وقت از موفقیت تجاری برخوردار نشد.
استفاده از انکسار برای انتقال نور در فیبرنوری
ایده استفاده از انکسار )شکست ( برای هدایت نور )که اساس فیبرهای نوری امروزی است( برای اولین بار در سال ۱۸۴۰توسط Daniel Colladon و Jacques Babinet در پاریس پیشنهاد شد. همچنین John Tyndall در سال ۱۸۷۰ در کتاب خود ویژگی بازتاب کلی را شرح داد: وقتی نور از هوا وارد آب می شود به سمت خط عمود بر سطح خم می شود و وقتی از آب وارد هوا می شود از خط عمود دور می شود. اگر زاویه ی پرتو نور با خط عمود در تابش از داخل آب بزرگتر از ۴۸ درجه شود هیچ نوری از آب خارج نمی شود در واقع نور به طور کامل از سطح آب منعکس می شود. زاویه ای که انعکاس کلی آغاز می شود را زاویه بحرانی می نامیم.
استفاده از شیشه برای انتشار نور در فیبرنوری
کاکو و کوکهام انگلیسی برای اولین بار استفاده از شیشه را به عنوان محیط انتشار مطرح ساختند. آنان مبنای کار خود را بر آن گذاشتند که روی محیط های انتشار شیشه ای به سرعتی حدود ۱۰۰ مگابیت بر ثانیه یا بیشتر دست یابند. این سرعت انتقال با تضعیف زیاد انرژی همراه بود. این دو محقق انگلیسی، کاهش انرژی را تا آنجا می پذیرفتند که کمتر از ۲۰ دسی بل نباشد. اگر چه آنان در رسیدن به هدف خود ناکام ماندند، اما شرکت آمریکائی )کورنینگ گلس (به این هدف دست یافت. در اوایل سال ۱۹۶۰ با اختراع اشعه لیزر ارتباطات فیبرنوری ممکن گردید. در سال ۱۹۶۶، دانشمندان در این نظریه که نور در الیاف شیشه ای هدایت می شود پیشرفت کردند که حاصل آن از کابل های معمولی بسیار سودمندتر بود. چرا که فیبرنوری بسیار سبک تر و ارزان تر از کابل مسی است و در عین حال ظرفیت انتقالی تا چندین هزار برابر کابل مسی را دارد.
توسعه فناوری فیبرنوری در جهان
توسعه فناوری فیبرنوری از سال ۱۹۸۰ به بعد باعث شد که همواره مخابرات نوری به عنوان یک انتخاب مناسب مطرح باشد. تا سال ۱۹۸۵ در دنیا نزدیک به ۲ میلیون کیلومتر کابل نوری نصب شده و مورد بهره برداری قرار گرفته است و این روند همچنان ادامه دارد به طوری که می توان گفت در حال حاضر بسیاری از کشور ها از جمله ایران این زیرساخت را جایگزین مس کرده اند و بسیاری دیگر نیز در این مسیر قرار دارند
